donderdag 25 juli 2013

One big mess ...

De titel van dit blogje verwoord wel aardig hoe ik ons huisje momenteel ervaar: "ONE BIG MESS". Is het echt zo erg? Laten we het eens checken ... ik ga van boven naar beneden:


De zolder ...


is bezaaid met gekregen kleding. Maanden en maanden geleden heb ik kratten met kleding weggegeven. De kratten zou ik terugkrijgen en ik had de eigen stapels op het reservebedje neergelegd. Toen was het reservebedje nodig en belandde de kleding op de grond, die daar nu nog steeds ligt. De kratten heb ik nog steeds niet terug. Kortom best een puinhoop. Dan is er nog een wasmand vol met wollen was die moet worden weggewerkt en een tas met kleertjes die moet worden uitgezocht en de boel mag ook wel eens gestofzuigd worden. Kortom ... bende.

 

De familieslaapkamer ...


valt nog wel mee. Er liggen wat boeken op de grond die gebruikt zijn om de co-sleeper tijdelijk op te hogen. De co-sleeper is nu niet meer opgehoogd maar omgebouwd tot normaal ledikantje. De boeken liggen er nog. Er moet nodig gestofzuigd worden en de boel moet een keer netjes worden nat afgenomen. Achter het schot liggen (naast de boeken die op de grond liggen) boeken die nodig weg moeten. Ook liggen er handdoeken en andere spullen die nodig eens moeten worden uitgezocht en opgeruimd. Deze slaapkamer ziet er netjes uit, maar achter het schot ... beware .... Kortom ... bende.

 

De kinderkamer ....


is eigenlijk niet echt in gebruik. Maar straks voor de baby is het wel weer handig. Daar ligt nog een luchtbed van een logeetje die nog moet worden opgeruimd, achter het schot ligt ook weer van alles dat moet worden uitgezocht en ook hier is stofzuigen en stof afnemen wel een vereiste.

 

De werkkamer ... 


Mijn man is van de stapeltjes. Die liggen er dus ook volop op zijn bureau dat ook al ligt stof te vangen. Ook liggen hier boeken die ik al tijden in de verkoop heb (maar waarvan de verkoop dus niet opschiet) en andere troepjes op de tafel. De kast is behoorlijk netjes en op orde. Hier moet nodig opgeruimd worden en ook hier moet weer worden gestofzuigd en afgenomen.

 

De badkamer ...


kan wel weer een poetsbeurt gebruiken. De kikker met het kinderspeelgoed moet weer even worden opgehangen en de boel moet nodig weer ontkalkt worden.

De gang en de wc en de trappen .. 

 

in principe gewoon netjes, maar mogen wel weer even schoongemaakt worden. En de schoenenkast moet worden uitgemest.

De woonkamer ...

is behoorlijk op orde ... MAAR .... de siergrindvloer moet nodig gereinigd worden. Dat kost echt even een paar uur werk en dat is het makkelijkst te doen als de kinderen even niet in de buurt zijn en aan je rokken hangen. Hier mag het speelgoed ook wel even goed worden uitgezocht en overtollig spul dat niet gebruikt wordt kan weggegeven of gegooid (afhankelijk van de staat) worden. Ook mogen de tijdschriften wel een keer worden uitgezocht en de laatjes in de buffetkast mogen ook worden opgeschoond en ja ... de trapkast mag ook wel weer eens worden opgeruimd.  En als we dan toch aan het stofzuigen en afnemen zijn ....

De keuken ... 

 

kan wel een poetsbeurtje gebruiken

 

 De bijkeuken... 

 

bevat een kast die nodig moet worden uitgemest en ook moet goed gekeken worden welke jassen nog gedragen worden en welke niet. Het oud papier dat in de bak ligt moet naar de container, het verzamelde glas  naar de glasbak en de geleende weckflessen die moeten terug naar degene van wie ze geleend zijn.

 

Conclusie... het is echt een mess. 

Kasten moeten worden uitgemest. Er moet nodig worden opgeruimd.  Boeken moeten de deur uit. Oud papier, glas en overtollig speelgoed moet de deur uit en er moet nodig worden gestofzuigd en het huis verdient een poetsbeurt. Kortom ... werk aan de winkel. 

Hoe kwam dit nou zo ver? Want normaal is ons huis altijd zo netjes op orde. Onze schoonmaakster is bevallen en een hele tijd veel minder vaak langsgekomen en nu is ze nog niet helemaal op orde dus voorlopig komt ze waarschijnlijk helemaal niet. Door de zwangerschap ben ik vermoeider dan ik normaal ben. Ik ben ook nog eens meer gaan werken. Kortom, minder tijd, minder ondersteuning en uit het ritme geweest. Maar nu werk aan de winkel want dit vind ik echt niet fijn. Ik ga eens bedenken hoe ik hier met meest efficiënt doorheen kan vliegen. Wordt vervolgd ...


 


woensdag 10 juli 2013

Zwanger = druk, druk, druk ....

Zwanger zijn is een drukke bedoening begin ik te ontdekken. Daar waar je met pleegzorg lekker achterover kan leunen tot je een keertje een verzoek tot een plaatsing krijgt (en je dan in 3 dagen tijd hemel en aarde moet bewegen om ingericht te raken, hahahaha) heb je bij een zwangerschap negen maanden de tijd. Dat is een oase aan tijd en ik voelde dus ook weinig urgentie. Maar tijdens een zwangerschap ben je niet alleen druk met de voorbereidingen op het kindje dat komt, maar ook druk met het zwanger zijn zelf. En dat realiseerde ik me veel minder. Heerlijk layback heb ik de afgelopen weken doorgebracht tot ik door de verloskundige uit de droom gehaald werd tijdens de controle eind juni (toen ruim 15 weken onderweg):
" Wat? Heb je nog geen bloed geprikt? Dat had vier weken geleden al gemoeten!"
"Je moet nu echt kraamzorg gaan regelen hoor!"
"Heb je je al aangemeld voor de 20-weken echo, want anders lukt dat niet meer"

Inmiddels zijn al deze acties ingehaald en ben ik me rot geschrokken van de hoeveelheid buisjes met bloed die er werden afgenomen (acht maar liefst!), is de 20 weken echo gepland, heb ik me inderdaad ingeschreven voor kraamzorg, heb ik zelfs al een kraampakket besteld en ook heb ik mijn man en mij vanochtend aangemeld voor haptotherapie ter voorbereiding op de bevalling. Alsof het allemaal niets is. Dan nog voorlichtingsavonden over borstvoeding volgen, een aantal bieb boeken halen over bevalling en deze doorlezen/scannen op interessante informatie en zo niet meer. Joh, je hebt er bijna een dagtaak aan.

Er wordt me door veel mensen gevraagd of ik tegen de bevalling op zie en of ik last van angsten heb. Zowel de huisarts, de verloskundige of de haptonoom stelde me deze vraag. Het geeft mij de indruk dat dit iets is waar men erg alert op wil zijn. Ik ben zelf niet zozeer bang voor de bevalling. Daar zie ik ook niet vreselijk tegenop of zo. Het is ook niet dat ik denk van "joepie wat lijkt het me prettig om een kind door mijn baarmoedermond en vagina eruit te persen" maar het hoort erbij en ik heb wel het nodige vertrouwen in mezelf en mijn lijf dat dit vast wel goed gaat komen. Minder vertrouwen heb ik echter in protocollen, artsen, planningen, risicopreventie, dat soort zaken. Ik ga bevallen en wil het liefst zo min mogelijk polonaise aan mijn lijf. Dus wees uitermate terughoudend met het voorstel om in te knippen, een vacuumpomp te gebruiken, te strippen, me pijnbestrijding aan te bieden, me een shot geven na de bevalling, te snel de navelstreng door te knippen in plaats van rustig uit te laten kloppen, etc, etc.

Ben ik tegen ingrijpen? Nee? Wil ik onnodige risico's lopen? Nee. Ik wil vooral gehoord en gezien worden en ik wil mee beslissen. Ik ga bevallen en ben niet ontoerekeningsvatbaar en dat is - wat ik uit mijn omgeving verneem - toch wel de perceptie waarmee veel barenden worden geconfronteerd. De mededeling "ik ga nu een knip zetten is wat mij betreft niet akkoord" het is een vraag en voordat die vraag komt is mij al verteld dat het er naar uitziet dat dit zou moeten gebeuren met een onderbouwing waarom". Ben ik nu heel stellig en zal de praktijk soms heel snel gaan en te weinig ruimte bieden? Ja dat zou goed kunnen, maar het gaat mij dus vooral om de hele basishouding hoe ik bejegend wil worden en het kan prima zijn dat er in overleg toch acties nodig zijn. Maar overleg houdt wel een actief en volmondig ja in of een "ik wil dit niet, maar begrijp dat het nodig is, dus ja" in.

Dus ... om terug te komen op de bevalling. Nee ik ben niet bang voor mijn lijf en de sensaties. Ik ga het ontdekken. Probeer me er goed op voor te bereiden. Niet tot het eeuwige want ik kan niet alle details kennen. Het moet ook overkomen. Maar ... ik maak me wel zorgen over verloskundigen en artsen die te snel te graag willen ingrijpen door allerhande protocollen die ze (wellicht te) strak uitvoeren. In dat kader vind ik het blog van vroedvrouw Rebecca Visser erg interessant.






woensdag 3 juli 2013

Vrijheid

De vrijheid om je eigen keuzes te maken vind ik een groot goed. Als pleegouder is dat soms moeilijk. Je hebt zelf geen juridisch gezag over het kind waarvoor je zorgt, waardoor je dus ook niet alle keuzes in vrijheid kunt maken. Je moet keuzes motiveren en overleggen. Daar is niet perse iets mis mee, sterker nog het helpt je om in gesprek te gaan met alle betrokkenen (en dan moet je niet zozeer alleen aan de biologische ouders van de kinderen denken, maar vooral ook aan alle vormen van hulpverlening er omheen), maar soms is het gewoon vermoeid en verzucht je "mocht ik het zelf maar bepalen!"

Er is momenteel nogal wat media-aandacht voor de mazelen. Er vinden momenteel nogal wat besmettingen plaats. Gisteren las ik het laatste nieuws hierover en waren er 102 meldingen van mazelen gedaan. Het echte aantal ligt naar verwachting hoger, omdat niet iedereen het ook meldt. Er is een duidelijke relatie tussen het aantal besmettingen en de vaccinatiegraad (daar waar de vaccinatiegraad lager is, is het aantal besmettingen doorgaans hoger) maar ook een relatie tussen plaatsen waar reformatorische instellingen zijn en het aantal besmettingen. Bij dit soort instellingen (scholen, kerken, etc) komen veel mensen uit verschillende plaatsen samen en onder de refamatorischen is de vaccinatiegraad lager en ligt het aantal meldingen dus ook hoger. Dit verklaart ook meteen waarom er in bepaalde gebieden waar de vaccinatiegraad ook maar maximaal 80% is er geen besmettingen zijn gemeld. Hier zijn blijkbaar geen, of minder instellingen waar vanuit meerdere gebieden "besmetting" plaatsvindt.

Je ziet dus ook dat met name de christelijke gemeenschap wordt aangesproken op de lage vaccinatiegraad. Oordelen die daarbij van voorstanders van vaccineren naar voren komen zijn dat deze mensen meeprofiteren van de keuze van anderen om wel te vaccineren en dat deze mensen andere mensen bloot stellen aan risico's voor deze ziekten. Ook wordt er geoordeeld over de risico's die de kinderen lopen en worden, in wel heel bonte situaties, suggesties gedaan om ouders maar uit de ouderlijke macht te ontheffen of de kinderen er maar weg te halen. Alles om het kind maar te beschermen. Nu ben ik beslist een voorstander om kinderen te beschermen, maar dit is mijn standpunt zeker niet.

Ik ben zelf groot voorstander van vrijheid. Ik ben enorm dankbaar dat vaccinaties in dit land niet verplicht zijn. Het consultatiebureau wil je soms wel de indruk geven dat het verplicht is, maar dat is vanuit wettelijk oogpunt bezien, beslist niet het geval. Je mag als ouder zelf kiezen of je je kind laat vaccineren.

Nederland kent van oorsprong een hoge vaccinatiegraad. Gebieden met meer dan 95% gevaccineerden zijn geen uitzondering. Behalve een gefundeerde overtuiging, die sterk aangemoedigd wordt door de consultatiebureau's en het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu), lijkt het vooral ook een cultuuraspect in zich te hebben "vaccineren doe je gewoon". Berichtgeving vanuit het RIVM over vaccinatie is doorgaans nogal gericht op dat er vooral gevaccineerd moet worden, minder aandacht wordt besteedt aan:
  •  hoe symptomen van ziekten herkend kunnen worden mocht er toch besmetting plaatsvinden;
  • de bestendigheid van de vaccinatie (het doormaken van ziekten geeft doorgaans een betere immuniteit dan dat meerdere vaccinaties dit doen);
  •  de manier waarop een vaccinatie het lichaam wellicht op minder positieve wijze beïnvloedt;
  • wat je zelf kan doen om het lichaam te versterken zodat ziekten een zo klein mogelijke kans krijgen of je er zo snel mogelijk doorheen komt.
Wat ook niet helpt is dat RIVM van oudsher nauwe banden heeft met de farmaceutische industrie. In het verleden maakte het RIVM zelf de vaccinaties en tegenwoordig is deze verantwoordelijkheid onder gebracht bij de farmaceutische industrie. De farmaceutische industrie heeft geen goede naam, voor wat betreft de betrouwbaarheid van onderzoeken en studies (resultaten worden nogal eens naar de hand gezet) en ook op ethisch vlak zijn er nogal wat voorbeelden waarbij er weet was van zeer ernstige bijwerkingen of onvoldoende werking van medicatie waar vele mensen het slachtoffer van zijn geworden. Wil dat zeggen dat de farmaceutische industrie dus per definitie rot is en onethisch? Nee, dat is niet wat ik zeg, maar wel zijn de financiële belangen er erg groot en kost goed onderzoek erg veel. Het is altijd goed om naar de belangen van verschillende partijen te kijken en dat ook mee te wegen in je besluitvorming.

Een groep die niet tot nauwelijks genoemd wordt in de media en die ook nogal kritisch is wat betreft het prikken, betreft mensen die de antroposofische stroming aanhangen. Vanuit de antroposofie wordt veel waarde gehecht aan het zelf doormaken van ziekten en gebeurtenissen en vanuit daar kracht en heling te vinden. Er wordt vanuit antroposofie dus ook naar de pluspunten van het doormaken van een ziekte gekeken, in plaats van dat het alleen als ongewenst wordt beschouwd. Dat deze groep minder in het nieuws is, komt denk ik mede doordat dit iets minder bekend is.

Mag je als overheid besluiten om burgers te verplichten zichzelf te vaccineren volgens de planning van het RIVM? En mag je ook ingrijpen indien burgers dit nalaten. Zou je dat mogen op basis van grond dat je een gevaar bent van de nationale volksgezondheid? Mag je als overheid burgers verplichten om niet-lichaamseigen stoffen te injecteren met daarin (milde) ziekteverwekkers? En zo ja, hoe ver ga je dan in het handhaven? Ga je beboeten, mensen vervolgen, ga je kinderen het huis uit plaatsen? Je grijpt hiermee in, in de integriteit van het lichaam van de mens, is dat zonder meer, voor alle kinderen gerechtvaardigd? Wat als er een fout is gemaakt in een batch, als een vaccin eigenlijk niet meer goed werkt of van toepassing is op een stam die allang niet meer voorkomt? Wat als blijkt dat het melden van bijwerkingen eigenlijk niet goed consequent wordt uitgevoerd, waardoor er wellicht allerhande bijwerkingen zijn die nooit goed genoeg gemeld en onderzocht zijn? Ik persoonlijk vind al deze vragen moeilijk.

Ik begrijp dat er bij de overheid een, terechte, overtuiging is dat een hoge vaccinatiegraad van bepaalde ziekten zorgt dat deze ziekten veel minder voorkomen. Ik ben er ook van overtuigd dat de overheid van mening is dat dit een groot goed is. Gezonde burgers zijn gelukkiger, productiever, etc.  Echter verplichten durft de overheid duidelijk niet aan, dat zou juridisch en ambtelijk, maar ook ethisch veel te complex liggen. Kortom de overheid heeft er belang bij dat de vaccinatiegraad zo hoog mogelijk is en dat deze op vrijwillige basis zo hoog mogelijk is. En op dit belang is de informatievoorziening vanuit het RIVM te bezien. Het RIVM heeft geen baat bij een bredere uitleg zoals ik hem hierboven puntsgewijs beschreef en de farmaceutische industrie heeft dat belang ook niet. Terwijl ik als burger juist wel belang heb bij brede en toegankelijke informatie. Desondanks ben ik erg blij met de vrijheid die mij als burger geboden wordt ten aanzien van vaccineren.

Ik wil znamelijk elf kunnen kiezen of ik mijn kinderen vaccineer. Ik realiseer me dat ik, als ik mijn kinderen niet laat vaccineren, ik daarmee op macroniveau bijdraag aan een lagere vaccinatiegraad en daarmee indirect bijdraag aan het risico op in stand houden van bepaalde ziekten. Ik realiseer me ook dat dit op microniveau vreselijke consequenties kan hebben. Net zoals ik me realiseer dat door op macroniveau vaccinatie verplicht te stellen, je als overheid het risico loopt bijwerkingen te introduceren die zeer ongewenst en ondermijnend zijn.En ook dat je op macroniveau het risico loopt dat de mensheid vanuit zichzelf verzwakt raakt en degenereert, doordat het imuunsysteem nooit echt aan de bak hoeft.

Nu heb ik zelf niet kunnen kiezen of ik onze twee pleegjes zou vaccineren. Althans ik heb de vrijheid niet gevoeld om te kiezen dit niet te doen. Mijn overweging daarbij was ook dat ik ziekten niet alleen naar de kinderen, maar ook naar hun biologische familie moest kunnen verantwoorden. Ouders die hun kinderen al verplicht niet meer zelf mogen verzorgen en daar dagelijks verdriet over hebben en zich zorgen maken of ik als pleegouder wel lief genoeg zal zijn voor hun kind en mijn zorg wel goed genoeg zal zijn. En ook maakte ik me zorgen of ik niet net iemand bij de hulpverlening rondom mijn pleegjes zou treffen die daar een enorm oordeel aan zou hangen en dat dit op een of andere wijze invloed zou kunnen hebben op de ingeschatte perceptie van deze ander over mijn geschiktheid als pleegouder.

Nu ben ik zelf zwanger en mag ik in vrijheid kiezen wat ik zal doen. Wel of niet vaccineren. Ik vind het een puzzel en ben er nog niet uit. Maar ... ik zeg het nog maar eens ... ik ben dankbaar dat ik in vrijheid kan kiezen wat te doen. Nu nog alle informatie vergaren ....