2013, wat een jaar!

Een prachtig 2014 toegewenst! Ik hoop dat al je diepste dromen uitkomen, in gezondheid en met liefde! Het afgelopen jaar was mijn jaar, met twee duidelijke hoogtepunten en een dieptepunt. De hoogtepunten waren natuurlijk: de vakantie naar Italië en de  zwangerschap waar zo lang op gehoopt was, het dieptepunt is het einde van een jarenlange vriendschap. Helaas moeten er soms knopen doorgehakt worden!

Het grootste deel van 2013 heeft in het teken van zwanger zijn gestaan. Eerst in Italië het continue tellen en rekenen "wanneer was ik nou ook alweer ongesteld", daarna de test en het verdriet over de afgelopen jaren dat er allemaal uit moest, daarna voorzichtig de blijdschap en tot een week of vijftien de angst of het kindje wel zou blijven zitten.

Afgelopen jaar is in zekere zin helend geweest, mijn lijf heeft gedaan wat het moest doen: een prachtig en gezond zoontje voortgebracht! En mijn lijf doet nog steeds wat het moet doen, want ons zoontje floreert goed op de borstvoeding. Ook nu, terwijl ik dit blokje typ op de bank, ligt hij lekker aan de borst. Mijn kleine tevreden mannetje, heeft in heel zijn leven maximaal 30 minuten in totaal gehuild, groeit goed en is lekker allert als hij niet slaapt. Als ik naar hem kijk en ik laat de emotie toe, dan schiet ik vol, wat ben je mooi. En wat is je grote zus mooi en je grote broer ook. Wat hebben we een mooi samengesteld gezin en wat houd ik zielsveel van jullie!

Ook helend is het besef dat mijn lijf dus wel zwanger kan worden! Er is een kans op nog eens nieuw leven. En dat is voor mij zo bijzonder. Hoop koesteren had de afgelopen acht jaar geen nut, was verwoestend voor mijn emotioneel gestel, en nu mag er weer hoop zijn. Voor ons dus geen voorbehoedsmiddelen. Wie weet mogen wij ooit nog eens een vierde kindje verwelkomen en kan ik in die tweede zwangerschap al het geleerde in praktijk brengen.

Voor nu staat de wereld stil. Ik leef  met de jongste aan of op de borst of op schoot of in mijn armen. Continu gekoesterd staat de wereld stil in een warm continuüm. Er is een natuurlijk evenwicht waarbij mijn man de oudste twee verzorgt en ik me op de jongste richt. Ons wereldje is even heel klein, al heb ik gisteren, op de laatste dag van het oude jaar, mijn eerste uitstapje gehad: koffie met gebak bij een plaatselijk restaurantje. En mijn eerste uitdaging: borstvoeding in het openbaar. Het was een heerlijke dag en 's avonds hebben we het oude jaar samen goed afgesloten. Groot luchtbed in de woonkamer waarop ons dochter met papa heeft geslapen, lekker beneden bij ons want het vuurwerk was maar eng. Van iedere knal werd ze wakker. Tot het 00:00 uur was en het echt losbarstte. Toen lag ze heerlijk te slapen.

2014: ben benieuwd wat je ons brengt. Hopelijk veel liefde, plezier, warmte en verbinding. Hopelijk kan ik dat ook aan mijn omgeving brengen. Allereerst aan mijn man. Wat heb ik het met hem getroffen. En daarna aan onze prachtige drie kinderen.

Ode aan de droogmolen ...

Even een heel kort berichtje tussendoor. Wat ben ik blij met de nieuwe droogmolen! Net weer een paar wasjes opgehangen en het droogt allemaal heerlijk snel en fris. Feestje waard ...

Het opruimen begint te vorderen

Langzaam aan wordt het weer wat opgeruimder in huize vlindertjelief en dat voelt goed! Zo hebben we een droogmolen aangeschaft en ik heb zo'n voorgevoel dat we daar heel veel lol van gaan beleven. Ik heb hem nog maar net, zaterdag is hij geplaatst, maar heb hem al meerdere keren gebruikt. Heerlijk frisruikende en sneldrogende was. Ik word er helemaal blij van.

Mijn man is geweldig. Ik zat al tijden tegen het stofzuigen van ons huis aan te hikken. Ik zag het vooral niet zitten om onder ons bed te kruipen en daar alle stof weg te zuigen. Toen ik dat tegen mijn man zei, zei hij direct "ben jij gek, dat doe ik toch zeker" en hij pakte vervolgens de stofzuiger en heeft het hele huis grondig van top tot teen gezogen. Zo makkelijk kan het dus zijn. Ik moet niet denken dat ik alles alleen moet doen, want dat is helemaal niet zo!

Inmiddels is ons huisje al een stuk netter en schoner. De slaapkamers zijn schoon en opgeruimd. De badkamer heeft een zeer grondige poetsbeurt gehad, maar moet nu wel weer even worden afgenomen. De schotten in de slaapkamers van de kinderen zijn opgeruimd en ik heb nogal wat rommel weggedaan. Verder het beddengoed gereorganiseerd. Wij hebben dat opgeruimd in plastic doorzichtig kratten die onder het bed staan. Alle maten en kleuren zaten door elkaar. Ik heb alles uitgezocht en al het spul, met name dat van de kinderen, waar vlekken in zaten die er toch niet meer uitgingen weggedaan. En iedere maat bed heeft nu zijn eigen krat met spullen. Scheelt enorm want we hebben er nu een krat minder staan en ik heb inmiddels ook ontdekt dat we best nog wel leuke dekentjes en lakentjes hebben voor de baby die in mijn buik groeit. En waar ik altijd dacht dat wij alles roze, roze en nog eens roze hadden in die heel kleine maat ...blijkt dat ik destijds ook een blauw dekentje en bijpassend lakentje had gekocht. En nog wel wat meer neutraal spul ook had gehaald. Dat is wel fijn want om ons aankomende kleine ventje nu helemaal in het roze te omhullen vind ik ook wel weer wat sneu. Al ben ik er met kleine vent ook nooit overdreven moeilijk mee geweest en heeft die bijvoorbeeld echt weleens in en roze slaapzak geslapen of uit een roze tuitbeker gedronken omdat ik het dan weer zonde vond om een nieuwe te kopen, terwijl die roze nog goed was.

Ook de keuken heeft een opruimbeurtje gehad. Het kastje met de handdoeken en theedoeken is gereorganiseerd en in de bijkeuken heb ik het glas weggebracht naar de container. Kortom, langzaam maar zeker ontstaat er weer wat orde. En terwijl ik dit typ vraagt mijn man twee offertes aan om onze open grindvloer te laten reinigen. We kunnen het zelf ook prima, hebben dat ook meermaals gedaan, maar hebben er nu weinig zin in en het geld er (mits het niet teveel kost) wel voor over om het te laten doen.

Nu de zolder nog ... dat is eigenlijk wel de grootste klus en grootste energievreter. Ik ga daar morgen mee starten. Een korte termijn doel dus. Laat nog wel horen of dat is gelukt ... of dat ik het even laat voor wat het is en lekker een relaxt dagje ervan maak.


Ajuus ...

Big mess, schoonmaken

Onlangs schreef ik over de bende die ons huishouden momenteel is. Langzaam maar zeker komt daar ietsjes verbetering in, het gaat nog niet zo snel als ik eigenlijk wil, maar gezien de huidige situatie (werk tegenwoordig weer wat meer, ben zwanger en ben iets minder fit, onze schoonmaakster heeft moeten stoppen door ziekte) is dit wat nu haalbaar is. Inmiddels is de wasachterstand weggewerkt, hebben de badkamer, keuken en wc een uitgebreide poetsbeurt gehad en is 1 van de slaapkamers weer toonbaar. Het doel is nu om 1 ruimte per week op te ruimen en schoon te maken en hetgeen al netjes is gewoon netjes bij te houden. Kortom, het gaat de goede kant op.

Op marktplaats heb ik gezocht naar mensen die hun diensten voor schoonmaak en strijk aanbieden. Ik heb denk ik goede gevonden, moet nu alleen nog even contact leggen. Hopelijk klikt het en kunnen we tot afspraken komen. Dat vind ik nog wel spannend, want onze huidige hulp komt al jaren en is zo vertrouwd. Ik heb ook nog even getwijfeld om helemaal te stoppen met huishoudelijke hulp, dat spaart toch aardig wat geld uit, maar ben tot de conclusie gekomen dat dit qua energieniveau momenteel gewoon niet zo verstandig is. Ik ben meer gaan werken, er komt straks een kleintje bij die ook de nodige aandacht en energie gaat vragen, zelf herstellen van de zwangerschap en bevalling. Kortom, reden genoeg om te denken dat het hier druk zat zal zijn en we beter wel een hulp kunnen proberen te vinden. Plus dat ik het ook wel een mooi idee vind hoor, dat ik iemand van inkomen voorzie doordat deze voor mij werkt. Ik vind dat iets moois. 

Voor de was heb ik online een droogmolen besteld zodat ik deze in het vervolg beter buiten kwijt kan. Mij geeft dat het absolute gevoel van burgerlijkheid en eigenlijk vind ik dat wel leuk. Ik twijfel letterlijk al een jaar over de aankoop van zo'n molen en nu heb ik toch maar de knoop doorgehakt. tIn het trapgat op zolder heb ik twee rekken hangen en voor buiten heb ik een klein rekje, maar ik merk steeds vaker dat ik daarmee niet uitkom en ik vind het zo zonde om de droger te gebruiken. Die gebruik ik liever als het echt even niet anders kan. Dus gisteren heb ik de stoute schoenen aangetrokken en na lang beraad een kwalitatieve molen besteld. Daar ga ik vast jaren lang plezier van hebben. Ik twijfelde steeds maar weer over deze aankoop, omdat ik het toch wel prijzig vind. Aan de andere kant gaat zo'n molen natuurlijk wel jaren mee en zorgt het, als het goed is ook voor minder gebruik van de droger en minder vocht in huis (doordat de was buiten hangt in plaats van binnen in het trapgat). Kortom, het leek me een verantwoorde aankoop.

Ik heb trouwens wel een idee voor een handig product: een regenscherm om over je droogmolen heen te doen voor als er was aan hangt en er risico is op een buitje. Heb er echt naar zitten zoeken, maar dat bestaat dus nog niet.

Over verantwoorde aankopen gesproken....... Bijna anderhalf jaar geleden schreef ik over de aankoop van onze gietijzeren pannen. Dat was destijds een flinke aanschaf. Inmiddels kan ik vertellen dat ze het geld waar zijn. Ze zijn nog als nieuw, niets mis mee en worden naar volle tevredenheid zo'n beetje dagelijks gebruikt. Ik ben dus heel blij en tevreden met deze investering want als ik had vastgehouden aan pannen met een levlonlaag had ik inmiddels al weer twee setjes met pannen versleten naar verwachting en was ik inmiddels duurder uit geweest. Ik hoop over een jaar of wat ook zo tevreden terug te kijken op de aanschaf van de droogmolen.

One big mess ...

De titel van dit blogje verwoord wel aardig hoe ik ons huisje momenteel ervaar: "ONE BIG MESS". Is het echt zo erg? Laten we het eens checken ... ik ga van boven naar beneden:

De zolder ...

is bezaaid met gekregen kleding. Maanden en maanden geleden heb ik kratten met kleding weggegeven. De kratten zou ik terugkrijgen en ik had de eigen stapels op het reservebedje neergelegd. Toen was het reservebedje nodig en belandde de kleding op de grond, die daar nu nog steeds ligt. De kratten heb ik nog steeds niet terug. Kortom best een puinhoop. Dan is er nog een wasmand vol met wollen was die moet worden weggewerkt en een tas met kleertjes die moet worden uitgezocht en de boel mag ook wel eens gestofzuigd worden. Kortom ... bende.

 

De familieslaapkamer ...

valt nog wel mee. Er liggen wat boeken op de grond die gebruikt zijn om de co-sleeper tijdelijk op te hogen. De co-sleeper is nu niet meer opgehoogd maar omgebouwd tot normaal ledikantje. De boeken liggen er nog. Er moet nodig gestofzuigd worden en de boel moet een keer netjes worden nat afgenomen. Achter het schot liggen (naast de boeken die op de grond liggen) boeken die nodig weg moeten. Ook liggen er handdoeken en andere spullen die nodig eens moeten worden uitgezocht en opgeruimd. Deze slaapkamer ziet er netjes uit, maar achter het schot ... beware .... Kortom ... bende.

 

De kinderkamer ....

is eigenlijk niet echt in gebruik. Maar straks voor de baby is het wel weer handig. Daar ligt nog een luchtbed van een logeetje die nog moet worden opgeruimd, achter het schot ligt ook weer van alles dat moet worden uitgezocht en ook hier is stofzuigen en stof afnemen wel een vereiste.

 

De werkkamer ... 

Mijn man is van de stapeltjes. Die liggen er dus ook volop op zijn bureau dat ook al ligt stof te vangen. Ook liggen hier boeken die ik al tijden in de verkoop heb (maar waarvan de verkoop dus niet opschiet) en andere troepjes op de tafel. De kast is behoorlijk netjes en op orde. Hier moet nodig opgeruimd worden en ook hier moet weer worden gestofzuigd en afgenomen.

 

De badkamer ...

kan wel weer een poetsbeurt gebruiken. De kikker met het kinderspeelgoed moet weer even worden opgehangen en de boel moet nodig weer ontkalkt worden.

De gang en de wc en de trappen .. 

 

in principe gewoon netjes, maar mogen wel weer even schoongemaakt worden. En de schoenenkast moet worden uitgemest.

De woonkamer ...

is behoorlijk op orde ... MAAR .... de siergrindvloer moet nodig gereinigd worden. Dat kost echt even een paar uur werk en dat is het makkelijkst te doen als de kinderen even niet in de buurt zijn en aan je rokken hangen. Hier mag het speelgoed ook wel even goed worden uitgezocht en overtollig spul dat niet gebruikt wordt kan weggegeven of gegooid (afhankelijk van de staat) worden. Ook mogen de tijdschriften wel een keer worden uitgezocht en de laatjes in de buffetkast mogen ook worden opgeschoond en ja ... de trapkast mag ook wel weer eens worden opgeruimd.  En als we dan toch aan het stofzuigen en afnemen zijn ....

De keuken ... 

 

kan wel een poetsbeurtje gebruiken

 

 De bijkeuken... 

 

bevat een kast die nodig moet worden uitgemest en ook moet goed gekeken worden welke jassen nog gedragen worden en welke niet. Het oud papier dat in de bak ligt moet naar de container, het verzamelde glas  naar de glasbak en de geleende weckflessen die moeten terug naar degene van wie ze geleend zijn.

 

Conclusie... het is echt een mess. 

Kasten moeten worden uitgemest. Er moet nodig worden opgeruimd.  Boeken moeten de deur uit. Oud papier, glas en overtollig speelgoed moet de deur uit en er moet nodig worden gestofzuigd en het huis verdient een poetsbeurt. Kortom ... werk aan de winkel. 

Hoe kwam dit nou zo ver? Want normaal is ons huis altijd zo netjes op orde. Onze schoonmaakster is bevallen en een hele tijd veel minder vaak langsgekomen en nu is ze nog niet helemaal op orde dus voorlopig komt ze waarschijnlijk helemaal niet. Door de zwangerschap ben ik vermoeider dan ik normaal ben. Ik ben ook nog eens meer gaan werken. Kortom, minder tijd, minder ondersteuning en uit het ritme geweest. Maar nu werk aan de winkel want dit vind ik echt niet fijn. Ik ga eens bedenken hoe ik hier met meest efficiënt doorheen kan vliegen. Wordt vervolgd ...

 

Zwanger = druk, druk, druk ....

Zwanger zijn is een drukke bedoening begin ik te ontdekken. Daar waar je met pleegzorg lekker achterover kan leunen tot je een keertje een verzoek tot een plaatsing krijgt (en je dan in 3 dagen tijd hemel en aarde moet bewegen om ingericht te raken, hahahaha) heb je bij een zwangerschap negen maanden de tijd. Dat is een oase aan tijd en ik voelde dus ook weinig urgentie. Maar tijdens een zwangerschap ben je niet alleen druk met de voorbereidingen op het kindje dat komt, maar ook druk met het zwanger zijn zelf. En dat realiseerde ik me veel minder. Heerlijk layback heb ik de afgelopen weken doorgebracht tot ik door de verloskundige uit de droom gehaald werd tijdens de controle eind juni (toen ruim 15 weken onderweg):
" Wat? Heb je nog geen bloed geprikt? Dat had vier weken geleden al gemoeten!"
"Je moet nu echt kraamzorg gaan regelen hoor!"
"Heb je je al aangemeld voor de 20-weken echo, want anders lukt dat niet meer"

Inmiddels zijn al deze acties ingehaald en ben ik me rot geschrokken van de hoeveelheid buisjes met bloed die er werden afgenomen (acht maar liefst!), is de 20 weken echo gepland, heb ik me inderdaad ingeschreven voor kraamzorg, heb ik zelfs al een kraampakket besteld en ook heb ik mijn man en mij vanochtend aangemeld voor haptotherapie ter voorbereiding op de bevalling. Alsof het allemaal niets is. Dan nog voorlichtingsavonden over borstvoeding volgen, een aantal bieb boeken halen over bevalling en deze doorlezen/scannen op interessante informatie en zo niet meer. Joh, je hebt er bijna een dagtaak aan.

Er wordt me door veel mensen gevraagd of ik tegen de bevalling op zie en of ik last van angsten heb. Zowel de huisarts, de verloskundige of de haptonoom stelde me deze vraag. Het geeft mij de indruk dat dit iets is waar men erg alert op wil zijn. Ik ben zelf niet zozeer bang voor de bevalling. Daar zie ik ook niet vreselijk tegenop of zo. Het is ook niet dat ik denk van "joepie wat lijkt het me prettig om een kind door mijn baarmoedermond en vagina eruit te persen" maar het hoort erbij en ik heb wel het nodige vertrouwen in mezelf en mijn lijf dat dit vast wel goed gaat komen. Minder vertrouwen heb ik echter in protocollen, artsen, planningen, risicopreventie, dat soort zaken. Ik ga bevallen en wil het liefst zo min mogelijk polonaise aan mijn lijf. Dus wees uitermate terughoudend met het voorstel om in te knippen, een vacuumpomp te gebruiken, te strippen, me pijnbestrijding aan te bieden, me een shot geven na de bevalling, te snel de navelstreng door te knippen in plaats van rustig uit te laten kloppen, etc, etc.

Ben ik tegen ingrijpen? Nee? Wil ik onnodige risico's lopen? Nee. Ik wil vooral gehoord en gezien worden en ik wil mee beslissen. Ik ga bevallen en ben niet ontoerekeningsvatbaar en dat is - wat ik uit mijn omgeving verneem - toch wel de perceptie waarmee veel barenden worden geconfronteerd. De mededeling "ik ga nu een knip zetten is wat mij betreft niet akkoord" het is een vraag en voordat die vraag komt is mij al verteld dat het er naar uitziet dat dit zou moeten gebeuren met een onderbouwing waarom". Ben ik nu heel stellig en zal de praktijk soms heel snel gaan en te weinig ruimte bieden? Ja dat zou goed kunnen, maar het gaat mij dus vooral om de hele basishouding hoe ik bejegend wil worden en het kan prima zijn dat er in overleg toch acties nodig zijn. Maar overleg houdt wel een actief en volmondig ja in of een "ik wil dit niet, maar begrijp dat het nodig is, dus ja" in.

Dus ... om terug te komen op de bevalling. Nee ik ben niet bang voor mijn lijf en de sensaties. Ik ga het ontdekken. Probeer me er goed op voor te bereiden. Niet tot het eeuwige want ik kan niet alle details kennen. Het moet ook overkomen. Maar ... ik maak me wel zorgen over verloskundigen en artsen die te snel te graag willen ingrijpen door allerhande protocollen die ze (wellicht te) strak uitvoeren. In dat kader vind ik het blog van vroedvrouw Rebecca Visser erg interessant.

Vrijheid

De vrijheid om je eigen keuzes te maken vind ik een groot goed. Als pleegouder is dat soms moeilijk. Je hebt zelf geen juridisch gezag over het kind waarvoor je zorgt, waardoor je dus ook niet alle keuzes in vrijheid kunt maken. Je moet keuzes motiveren en overleggen. Daar is niet perse iets mis mee, sterker nog het helpt je om in gesprek te gaan met alle betrokkenen (en dan moet je niet zozeer alleen aan de biologische ouders van de kinderen denken, maar vooral ook aan alle vormen van hulpverlening er omheen), maar soms is het gewoon vermoeid en verzucht je "mocht ik het zelf maar bepalen!"

Er is momenteel nogal wat media-aandacht voor de mazelen. Er vinden momenteel nogal wat besmettingen plaats. Gisteren las ik het laatste nieuws hierover en waren er 102 meldingen van mazelen gedaan. Het echte aantal ligt naar verwachting hoger, omdat niet iedereen het ook meldt. Er is een duidelijke relatie tussen het aantal besmettingen en de vaccinatiegraad (daar waar de vaccinatiegraad lager is, is het aantal besmettingen doorgaans hoger) maar ook een relatie tussen plaatsen waar reformatorische instellingen zijn en het aantal besmettingen. Bij dit soort instellingen (scholen, kerken, etc) komen veel mensen uit verschillende plaatsen samen en onder de refamatorischen is de vaccinatiegraad lager en ligt het aantal meldingen dus ook hoger. Dit verklaart ook meteen waarom er in bepaalde gebieden waar de vaccinatiegraad ook maar maximaal 80% is er geen besmettingen zijn gemeld. Hier zijn blijkbaar geen, of minder instellingen waar vanuit meerdere gebieden "besmetting" plaatsvindt.

Je ziet dus ook dat met name de christelijke gemeenschap wordt aangesproken op de lage vaccinatiegraad. Oordelen die daarbij van voorstanders van vaccineren naar voren komen zijn dat deze mensen meeprofiteren van de keuze van anderen om wel te vaccineren en dat deze mensen andere mensen bloot stellen aan risico's voor deze ziekten. Ook wordt er geoordeeld over de risico's die de kinderen lopen en worden, in wel heel bonte situaties, suggesties gedaan om ouders maar uit de ouderlijke macht te ontheffen of de kinderen er maar weg te halen. Alles om het kind maar te beschermen. Nu ben ik beslist een voorstander om kinderen te beschermen, maar dit is mijn standpunt zeker niet.

Ik ben zelf groot voorstander van vrijheid. Ik ben enorm dankbaar dat vaccinaties in dit land niet verplicht zijn. Het consultatiebureau wil je soms wel de indruk geven dat het verplicht is, maar dat is vanuit wettelijk oogpunt bezien, beslist niet het geval. Je mag als ouder zelf kiezen of je je kind laat vaccineren.

Nederland kent van oorsprong een hoge vaccinatiegraad. Gebieden met meer dan 95% gevaccineerden zijn geen uitzondering. Behalve een gefundeerde overtuiging, die sterk aangemoedigd wordt door de consultatiebureau's en het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu), lijkt het vooral ook een cultuuraspect in zich te hebben "vaccineren doe je gewoon". Berichtgeving vanuit het RIVM over vaccinatie is doorgaans nogal gericht op dat er vooral gevaccineerd moet worden, minder aandacht wordt besteedt aan:

•  hoe symptomen van ziekten herkend kunnen worden mocht er toch besmetting plaatsvinden;
• de bestendigheid van de vaccinatie (het doormaken van ziekten geeft doorgaans een betere immuniteit dan dat meerdere vaccinaties dit doen);
•  de manier waarop een vaccinatie het lichaam wellicht op minder positieve wijze beïnvloedt;
• wat je zelf kan doen om het lichaam te versterken zodat ziekten een zo klein mogelijke kans krijgen of je er zo snel mogelijk doorheen komt.

Wat ook niet helpt is dat RIVM van oudsher nauwe banden heeft met de farmaceutische industrie. In het verleden maakte het RIVM zelf de vaccinaties en tegenwoordig is deze verantwoordelijkheid onder gebracht bij de farmaceutische industrie. De farmaceutische industrie heeft geen goede naam, voor wat betreft de betrouwbaarheid van onderzoeken en studies (resultaten worden nogal eens naar de hand gezet) en ook op ethisch vlak zijn er nogal wat voorbeelden waarbij er weet was van zeer ernstige bijwerkingen of onvoldoende werking van medicatie waar vele mensen het slachtoffer van zijn geworden. Wil dat zeggen dat de farmaceutische industrie dus per definitie rot is en onethisch? Nee, dat is niet wat ik zeg, maar wel zijn de financiële belangen er erg groot en kost goed onderzoek erg veel. Het is altijd goed om naar de belangen van verschillende partijen te kijken en dat ook mee te wegen in je besluitvorming.

Een groep die niet tot nauwelijks genoemd wordt in de media en die ook nogal kritisch is wat betreft het prikken, betreft mensen die de antroposofische stroming aanhangen. Vanuit de antroposofie wordt veel waarde gehecht aan het zelf doormaken van ziekten en gebeurtenissen en vanuit daar kracht en heling te vinden. Er wordt vanuit antroposofie dus ook naar de pluspunten van het doormaken van een ziekte gekeken, in plaats van dat het alleen als ongewenst wordt beschouwd. Dat deze groep minder in het nieuws is, komt denk ik mede doordat dit iets minder bekend is.

Mag je als overheid besluiten om burgers te verplichten zichzelf te vaccineren volgens de planning van het RIVM? En mag je ook ingrijpen indien burgers dit nalaten. Zou je dat mogen op basis van grond dat je een gevaar bent van de nationale volksgezondheid? Mag je als overheid burgers verplichten om niet-lichaamseigen stoffen te injecteren met daarin (milde) ziekteverwekkers? En zo ja, hoe ver ga je dan in het handhaven? Ga je beboeten, mensen vervolgen, ga je kinderen het huis uit plaatsen? Je grijpt hiermee in, in de integriteit van het lichaam van de mens, is dat zonder meer, voor alle kinderen gerechtvaardigd? Wat als er een fout is gemaakt in een batch, als een vaccin eigenlijk niet meer goed werkt of van toepassing is op een stam die allang niet meer voorkomt? Wat als blijkt dat het melden van bijwerkingen eigenlijk niet goed consequent wordt uitgevoerd, waardoor er wellicht allerhande bijwerkingen zijn die nooit goed genoeg gemeld en onderzocht zijn? Ik persoonlijk vind al deze vragen moeilijk.

Ik begrijp dat er bij de overheid een, terechte, overtuiging is dat een hoge vaccinatiegraad van bepaalde ziekten zorgt dat deze ziekten veel minder voorkomen. Ik ben er ook van overtuigd dat de overheid van mening is dat dit een groot goed is. Gezonde burgers zijn gelukkiger, productiever, etc.  Echter verplichten durft de overheid duidelijk niet aan, dat zou juridisch en ambtelijk, maar ook ethisch veel te complex liggen. Kortom de overheid heeft er belang bij dat de vaccinatiegraad zo hoog mogelijk is en dat deze op vrijwillige basis zo hoog mogelijk is. En op dit belang is de informatievoorziening vanuit het RIVM te bezien. Het RIVM heeft geen baat bij een bredere uitleg zoals ik hem hierboven puntsgewijs beschreef en de farmaceutische industrie heeft dat belang ook niet. Terwijl ik als burger juist wel belang heb bij brede en toegankelijke informatie. Desondanks ben ik erg blij met de vrijheid die mij als burger geboden wordt ten aanzien van vaccineren.

Ik wil znamelijk elf kunnen kiezen of ik mijn kinderen vaccineer. Ik realiseer me dat ik, als ik mijn kinderen niet laat vaccineren, ik daarmee op macroniveau bijdraag aan een lagere vaccinatiegraad en daarmee indirect bijdraag aan het risico op in stand houden van bepaalde ziekten. Ik realiseer me ook dat dit op microniveau vreselijke consequenties kan hebben. Net zoals ik me realiseer dat door op macroniveau vaccinatie verplicht te stellen, je als overheid het risico loopt bijwerkingen te introduceren die zeer ongewenst en ondermijnend zijn.En ook dat je op macroniveau het risico loopt dat de mensheid vanuit zichzelf verzwakt raakt en degenereert, doordat het imuunsysteem nooit echt aan de bak hoeft.

Nu heb ik zelf niet kunnen kiezen of ik onze twee pleegjes zou vaccineren. Althans ik heb de vrijheid niet gevoeld om te kiezen dit niet te doen. Mijn overweging daarbij was ook dat ik ziekten niet alleen naar de kinderen, maar ook naar hun biologische familie moest kunnen verantwoorden. Ouders die hun kinderen al verplicht niet meer zelf mogen verzorgen en daar dagelijks verdriet over hebben en zich zorgen maken of ik als pleegouder wel lief genoeg zal zijn voor hun kind en mijn zorg wel goed genoeg zal zijn. En ook maakte ik me zorgen of ik niet net iemand bij de hulpverlening rondom mijn pleegjes zou treffen die daar een enorm oordeel aan zou hangen en dat dit op een of andere wijze invloed zou kunnen hebben op de ingeschatte perceptie van deze ander over mijn geschiktheid als pleegouder.

Nu ben ik zelf zwanger en mag ik in vrijheid kiezen wat ik zal doen. Wel of niet vaccineren. Ik vind het een puzzel en ben er nog niet uit. Maar ... ik zeg het nog maar eens ... ik ben dankbaar dat ik in vrijheid kan kiezen wat te doen. Nu nog alle informatie vergaren ....