Omdat wonderen bestaan ...

Een tijdje geleden deelde ik hier een gedicht dat ik jaren geleden schreef over het gemis en verdriet dat ik doormaakte over onze ongewenste kinderloosheid. Iedere keer maar weer niet zwanger worden is een vreselijk naar en verdrietig iets. Iedere maand weer word je geconfronteerd met het onvermogen van je lijf om zwanger te worden en dat terwijl de wens zo groot is en je in je omgeving geconfronteerd wordt met allerlei mensen die het wel lukt. Zelfs als je denkt dat dat wellicht niet zo'n goed idee is.

Toen kwamen onze pleegkinderen en was het grootste deel van het verdriet weg. We hebben immers prachtkindjes. En nee, ze zijn niet zelf gebaard, en ja ze zijn onlosmakelijk verbonden (gelukkig!) met hun biologische ouders, maar het zijn wel "onze" mooie kindjes waar wij iedere dag van mogen genieten. Iedere dag voor mogen zorgen. Iedere dag mee mogen knuffelen. En ja, ook kindjes die we zo af en toe wel achter het behang kunnen plakken. Het is een zegen om voor onze twee kindjes te mogen zorgen. Of je nu gelooft dat God je iets toevertrouwd, of in het lot, of in Allah of Jawe, of nog iets anders.... Het is iets magisch als je een klein kind wordt toevertrouwd om daarvoor te mogen zorgen. Dit mooie wonder hebben wij nu al twee keer mogen meemaken en heeft ons verrijkt als mens en ook heeft het de manier waarop wein het leven staan drastisch op een goede manier veranderd.

Nu is er een derde wonder op komst. Na acht jaar van onbegrepen vruchteloosheid is daar plots deze zwangerschap. Bijna 12 weken is het wondertje dat nu in mijn buik zit en dat ik gisteren tijdens de echo kon bewonderen. Nu naar acht jaar vindt er opnieuw een wonder plaats, we krijgen een derde kindje!