Zie nou wel …. Je hebt het losgelaten …..

Zie nou wel …. Je hebt het losgelaten …..  Is een zin die ik de afgelopen weken regelmatig heb gehoord, meestal uit de mond van mensen die mij niet echt kennen. "Je hebt het – eindelijk – losgelaten en daardoor ben je nu wel zwanger." Degenen die dat zeggen impliceren nogal wat

Ten eerste dat ik dus zelf heb tegengehouden dat ik zwanger werd!  Blijkbaar ben ik jarenlang zo labiel en obsest met zwanger worden bezig geweest dat ik het daardoor onbewust heb tegengehouden….


Ten tweede zeggen ze (als het omgekeerde tenminste waar is) dat een belangrijke voorwaarde om zwanger te kunnen worden is, dat je er niet echt mee bezig bent of het mogelijk niet echt graag wilt worden.


Een derde implicatie is dat je verdriet wat je hebt over het uitblijven van een zwangerschap kunt loslaten.


En tot slot wordt geconcludeerd dat ik het nu dus blijkbaar eindelijk heb losgelaten want daar is deze zwangerschap nu het bewijs van.

Wat een BULLSHIT!!!!

In mijn omgeving ken ik de nodige mensen die een kinderwens hadden of hebben. Een groot aantal daarvan hebben ervoor gekozen, of kiezen ervoor, hun kansen te vergroten door op gezette tijden keurig op schema met hun partner te vrijen. Niet omdat ze het vrijen op dat moment nou zo smakelijk vinden, maar gewoon simpelweg om kansen te vergroten. Hmmm … dit zou toch niet kunnen opgaan, deze theorie dat je dan meer kans maakt, want is dit niet een manier waarmee je er teveel mee bezig bent? En even voor degenen die het willen weten: mijn man en ik hebben alleen maar met elkaar gevreeën of wilde seks gehad als we daar zin in hadden. Verder hebben mijn man en ik talloze keuzes gemaakt de afgelopen jaren, die we nooit gemaakt zouden hebben als we alleen maar op het verwekken van een eigen kindje waren gefocust. Nee .. in alle eerlijkheid ... het argument dat we er teveel mee bezig waren slaat kant noch wal. 

Was ik de afgelopen jaren labiel en was mijn kinderwens een obsessie? Lijkt me sterk. De afgelopen jaren ben ik afgestudeerd, heb goede vriendschappen onderhouden, een goede relatie onderhouden, een prima baan gehad en kunnen volhouden. Heb twee pracht kindjes in ons gezin kunnen opnemen en met liefde voor hen kunnen zorgen. Natuurlijk was er verdriet dat een zwangerschap niet tot stand kwam, natuurlijk is het dal diep geweest, maar labiel nee. Obsest nee! Eigen kansen daardoor tegenhoudend? Bullshit en aanmatigend!

De tweede implicatie, dat je niet echt graag zwanger moet willen worden, om het toch te worden is zo mogelijk niet nog stuitender. Ik kan voorbeelden erbij halen van vrouwen die met geweld gedwongen worden en zwanger worden. Willen we nou echt impliceren dat ze het aan zichzelf te danken hebben, omdat ze ofwel toch gepenetreerd wilden worden en ook nog wel toch wel zwanger wilden worden van de schoft die hen dit aandeed? Nee toch, misselijkmakende insinuatie lijkt me dit.  

Dan een smaller voorbeeld. Zou dit derde kindje van ons niet welkom zijn? Zou ik niet dolblij zijn dat we dit derde wondertje over een aantal maanden (als alles goed gaat) in ons gezin mogen omarmen en koesteren? 

Dan de derde aanname dat je het verdriet over onvruchtbaarheid kunt loslaten. Wat wordt daar eigenlijk mee bedoeld? Wordt daarmee bedoeld dat het er op een gegeven moment gewoon helemaal niet meer toe doet? Of dat je eigenlijk blij bent dat er toch geen kindje is gekomen? Of dat je een manier hebt gevonden om met je verdriet om te gaan? Als het dat laatste is, dan kan je het verdriet inderdaad loslaten. Wij hebben, al jaren (!!!), manieren gezocht en paden gebaand om op een andere zinvolle manier met ons leven om te gaan. De keuze om pleegouder te worden is daar een voorbeeld van, maar ook andere materiële keuzes zijn daar voorbeelden van. Betekent dit dat het verdriet weg is? Nee, natuurlijk niet. Zelf geen kind krijgen of geen kind mogen verzorgen betekent minder aansluiting met mensen die dit wel is vergund. Het betekent dat je niet alleen geen moeder wordt, maar ook niet oma of overgrootoma. Het betekent dat je je partner geen biologisch kind kan schenken, terwijl je ziet dat hij een prachtvader zou kunnen zijn of is. Natuurlijk doet dat zeer. Doet het zeer als je letterlijk op alle fronten van je leven denkt "we denken er klaar voor te zijn" en het blijft uit? Natuurlijk! Maar slijt dat verdriet ook en vind je steeds betere wegen? Natuurlijk wel. Maar loslaten dat je ook dolgraag zelf een keertje zwanger zou willen worden, je man zijn biologische afstemming zou gunnen, je ouders zou gunnen dat ze nog een keertje opa en oma worden, kun je dat allemaal echt helemaal loslaten zonder verdriet of afscheid en onherroepelijk? Lijkt me sterk!

En dan tot slot ... ik ben nu zwanger ... DUS ... ik heb het losgelaten en de eerste drie aannames zijn blijkbaar een feit. Wat een kul! 

Bestrijd ik hiermee dat je geest en gedachten invloed kunnen hebben op je gezondheid? Nee, ik geloof zeker wel in een verband ... alleen dit verband is ... in mijn geval in ieder geval ... echt complete waanzin en onzin en houdt geenszins verband met wie ik als mens ben. En om eerlijk te zijn geloof ik sowieso niet dat dit 1 op 1 geldt! Dat is te simplistisch gedacht en gesteld!

Weet je ... mij maakt het niet uit. Ik ben zwanger, that's what counts! Nou ja ... ik schrijf het verkeerd ... straks dat er hopelijk een gezond kindje wordt geboren, that's what really, really counts! Maar voor al die stellen die kampen met de wens op een kindje en bij wie het steeds maar niet lijkt te lukken (en o jee dat zijn heel wat meer stellen dat je op het eerste gezicht zou bevroedden) zou het fijn zijn als ze serieus werden genomen en niet simpelweg de diagnose werd gesteld "ze zijn er teveel mee bezig!"