Eind goed, al goed ...

Een van mijn beste vriendinnen is voor maar liefst 3 en een half jaar naar Amerika vertrokken met haar man en kind. Haar man heeft daar een goede carrierekans en ze hebben samen besloten hiervoor te gaan. Een spannend besluit dat niet alleen op hen, maar ook op familie en vrienden impact heeft. Ik ben zo'n iemand op wie dat impact heeft. Ik gun hen de wereld en ben blij vanwege de kansen en ontwikkelingen, maar tegelijkertijd mis ik mijn vriendinnetje enorm. Gelukkig mailen we veel, gaan we binnenkort ook skypen en is het de bedoeling om een keertje met het gezin naar Amerika op bezoek te gaan. Maar toch ... het gemis is er.

Gisteren had ik niet zo'n fijne dag. Vanalles liep er mis:

• Eerst kwam de bus niet opdagen en moest ik ruim 30 minuten wachten;
• vervolgens had de trein vertraging;
• vervolgens was er gedoe op het werk;
• nog weer later kreeg ik last van hooikoorts en zat heel mijn hoofd vol en raakte ik met snuiten mijn neusbel kwijt (ik heb alweer een nieuwe gekocht, daar ga je met je consuminderideeeen);
• nog weer later mis ik de bus;
• en struikelt een meneer over mijn voet en gaat die man helemaal uit zijn plaat tegen mij terwijl ik hem wil helpen en ook geschrokken ben;
• ....

Kortom het liep niet op rolletjes.

Toen kwam ik thuis .... en rende mijn kleine meisje juichend op mij af ... "MAMA THUIS HOEAAAA" roepend, had mijn man heerlijk gekookt en lag er een kaartje van mijn vriendinnetje uit Amerika voor mij klaar waarin ze schreef dat ik altijd in haar gedachten was.

Eind goed, al goed! Dan valt er toch weer heel veel te genieten!